پایگاه خبری آوای باینگان– خبر مرگ تالم بار نوجوان نشکفته مرحوم سروش رحمانی یک تراژدی غمناک است .
سرنوشت تلخ و دردناکی که هر انسانی را می آزارد. سروش های ما با درد به دنیا می آیند ، با درد بزرگ می شوند و با درد می میرند . اولین درد فقر ، دومین درد محرومیت و سومین بیکاری و اما تلخترین راهِ کاستن از این دردها ، گزینه کولبری است که ناچارا باید انتخاب کنند .
مرگ سروش به هر دلیلی که بوده باشد ، یک فاجعه است . چرا باید نوجوانی که سرشار از انگیزه بوده دست به خودکشی بزند؟! گاهی به خودم می گویم: کاش اورامانات مرزی نبود و در وسط کویر لوت قرار می داشت. ای کاش بازارچه نداشتیم و بجایش کنار شهری صنعتی می بودیم.
وقتی مرز برای جوانان ما نان و کار ندارد، نباشد بهتر است. وقتی مرزنشینی برای سروش ها فقط جنگ و بیکاری و محرومیت دارد ، اصلا نبودش به بودنش است. وقتی جوانان ما انتخابی جز کولبری یا مهاجرت ندارند، آرزو می کنم که کاش اورامانات روستایی در کنار اصفهان یا تبریز می بود.
روی کاغذ همه چیز داریم (ثبت جهانی، مرزهای پررونق، آب های خروشان، طبیعت بکر و …) اما در عمل و بر روی صفحه واقعیت ها جز فقر، بیکاری و محرومیت چیزی نداریم.
مدیران ۷ ساله و حامیان آنها باید پاسخگوی ناکارآمدی مرز و مرگ سروش های پرپر شده ما باشند . از خداوند متعال برای خانواده مرحوم سروش رحمانی صبر را مسئلت می نمایم .
باشد که دیگر از این دردها و داغ ها نبینیم.
دیدگاهتان را بنویسید