×

آرمان فیضی
مدیران بخشنامه ای!

  • کد نوشته: 16903
  • ۱۲,خرداد ۱۴۰۰
  • 1105 بازدید
  • ۰
  • آوای باینگان: به طور حتم می توان گفت که مدیریت کردن و خصوصا مدیریت سیاسی صرفا با تکیه دادن به یک میز و صندلی و امضا کردن های روزمره به پیش نمی رود و این بحران هاست که عیار مدیران را مشخص می کند وگرنه در زمان آرامش و عدم وجود مشکل، هر کسی می تواند که چشم طمع به مدیریت داشته باشد‌.
    مدیران بخشنامه ای!
  • امروزه علم مدیریت همپا با سایر علوم پیشرفته تر می شود و متدهایی جدید از مدیریت را شاهد هستیم و در دانشگاهها نیز مدیریت بسط پیدا کرده و گرایش های متعددی برای آن در نظر گرفته شده است و تا سطوح عالی تحصیلی نیز تدریس می شود.

    البته ذکر این نکته لازم است که همان طور که گفته می شود هر کسی که در رشته ی علوم سیاسی و زیرشاخه هایش تحصیل می کند به طور حتم سیاستمدار نخواهد شد و اکثرا صرفا سیاست شناس خواهند شد، در مورد مدیریت نیز می توان گفت که این مورد صادق است که کسانی که در رشته های مدیریتی تحصیل می کنند لزوما مدیران خوب و توانمندی نخواهند بود زیرا بعضی موارد وجود دارند که نقش استعداد ذاتی در آنها پررنگ است که از این موارد می توان به همین سیاست و مدیریت اشاره کرد.

    بسیاری از بزرگان معتقدند که برای مدیریت کردن و به خصوص مدیریت سیاسی، داشتن پرستیژ و کاریزمای فردی از تاثیر بسزایی برخوردار است و می تواند برگ برنده ای برای مدیریت باشد و اگر استعداد و کاریزما و دانش با هم ترکیب شوند، قطع به یقین مدیریتی کارآمد و خلاق را شاهد خواهیم بود.

    به طور حتم می توان گفت که مدیریت کردن و خصوصا مدیریت سیاسی صرفا با تکیه دادن به یک میز و صندلی و امضا کردن های روزمره به پیش نمی رود و این بحران هاست که عیار مدیران را مشخص می کند وگرنه در زمان آرامش و عدم وجود مشکل، هر کسی می تواند که چشم طمع به مدیریت داشته باشد‌.

    متاسفانه بعضی از مدیران انگار خود را به مانند یک ربات می پندارند که صرفا دستوراتی را اجرایی می کنند که قبلا در تنظیمات آنها اعمال شده است.

    این چنین مدیرانی صرفا در دفتر کار خود نشسته و منتظر می مانند که از مرکز و یا خلاصه مقامات مافوق، بخشنامه ای ابلاغ شود و آنان نیز به زیر مجموعه های خود ابلاغ کرده تا بخشنامه ی مذکور، وارد فاز اجرایی شود که البته در بسیاری از موارد، همان بخشنامه ی خود را نیز نمی توانند به خوبی اجرایی کنند.

    به این چنین مدیرانی که کوچکترین خلاقیتی از خود بروز نمی دهند و راکد و ایستا بوده و مانند ربات عمل می کنند، می توان لقب مدیران بخشنامه ای را اعطا کرد.

    به راستی که مدیران بخشنامه ای برای هر سیستمی معضل بزرگی محسوب می شوند چرا که هیچ قدرت ریسکی ندارند و در نهایت نه اهداف سیستم را می توانند برآورده کنند و نه اینکه توان به دست آوردن رضایت مردمی را دارند.

    این مدیران هرگونه خلاقیت و جنب و جوشی را خطری برای میز و صندلی خود می پندارند و در بسیاری از اوقات، حتی نیروهای خلاق و توانمند زیرمجموعه خود را به حاشیه می رانند که مبادا آن نیروها مورد توجه قرار بگیرند و مقامات مافوق مدیریت را به آنان بسپارند.

    قطعا مدیران بخشنامه ای شانس چندانی برای مدیریت بحران ها ندارند زیرا طوری خود را محصور بند و تبصره ی بخشنامه ها کرده اند که ذهنشان را به همان بخشنامه ها محدود کرده و توانایی فکر کردن برای خارج از مسائل بخشنامه ای را ندارند.

    این مدیران باید بدانند که وظایف و نقش های مدیر بسیار فراتر از چیزی است که آنان در ذهن خود گنجانده اند.

    یکی از بزرگان، مدیریت را علاوه بر اینکه یک علم می دانست، آن را یک هنر نیز قلمداد می کرد و مدیریت را بدین شکل تعریف می نمود که مدیریت به کارگیری علم و هنر است در هماهنگی و هدایت منابع مالی یا انسانی و یا هر دو، در رسیدن به هدف با حداکثر کارایی‌.

    برای هر سیستم و هر ملتی که می خواهند به پیشرفت و ترقی دست یابند، قطعا با وجود مدیران بخشنامه ای، این روند کند و کسل کننده خواهد بود و ره به جایی نخواهند برد.

    امید است که در انتخاب مدیران، دقت نظر بیشتری صورت بگیرد زیرا در نهایت این مردم هستند که از مدیریت های ناکارآمد آسیب می بینند.

    ✍ آرمان فیضی

    نویسنده: آرمان فیضی

    نوشته های مشابه

    دیدگاهتان را بنویسید

    نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *