پایگاه خبری آوای باینگان – بدون شک بزرگترین و بیشترین داغ را بر سینه مادران اورامانات، همین جادهها و در واقع قتلگاهها نهادند.
سالهاست که چه مادرانی، چه فرزندانی را روانه کردند و دیگر هیچوقت به بدرقهشان نرفتند.
سالهاست که خداحافظیهای دم در، آخرین دیدار عزیزان بوده و خودشان هم خبر نداشتند. دیده شده که تمام اعضای یک خانواده در کسری از ثانیه قربانی همین قتلگاهها شدهاند. دیده شده پدر و مادرانی جلوی چشمانشان، جگرگوشه آنها جان داده و فقط نظارهگر بیرحمی این قتلگاه بودهاند.
آری، داستان جادههای مرگ اورامانات بسی طولانی و جگرسوز است که کمتر خانوادهای را میتوان پیدا کرد که بهنحوی سیهپوش آن نشده باشند. حال چه باید کرد؟
نمیتوان منکر بیاحتیاطی خیلی از ماها در امر رانندگی بود. نمیتوان منکر وامها و پولهای بادآورده و در نتیجه ازدیاد خودرو و رانندههای ناشی و تازهکار بود. و نیز نمیتوان منکر ارابههای مرگی بود که به نام ماشین به مردم قالب میشود. اما نمیتوان منکر این مهم نیز بود که جادههای اورامانات نسبت به جادههای خیلی از نقاط کشور و نسبت به جمعیت، ترافیک، گردشگری و مسافرپذیر بودن آن، بسیار رشد کمی و کیفی اندکی داشته و در واقع اصلاً رشدی نداشته و برعکس، بهواسطه همین دلایل بالا دچار فرسودگی محسوسی شده است.
حال در بحث توسعه و بهسازی این شاهراه مهم، دو مقوله جداگانه وجود دارد که اهمیت آن را دوچندان میکند.
اول اینکه، همانطور که عرض شد، نسبت جمعیت و مسافرپذیری (بهواسطه طبیعت بکر و زیبا و بازارچههای مرزی و…) به هیچ وجه با این جادهها همخوانی ندارد.
دوم اینکه، بهواسطه دو مرز پرتردد (چه مسافری و چه صادرات و واردات) در منطقه اورامانات و با توجه به اینکه یکی از زیربناهای اصلی توسعه، مبحث حملونقل میباشد، میطلبد دستاندرکاران امر توجه بیشتری به این محورها داشته باشند.
اما اکنون و بعد از چندین دهه، با نگاه ویژه رستگار یوسفی (نماینده مردم اورامانات در مجلس شورای اسلامی) به مبحث راهها و معابر و محورهای مواصلاتی منطقه، شرایطی به وجود آمده که در نهایت میتوان ابراز امیدواری کرد که پایانی باشد بر این تلخی بیپایان.
یوسفی با آسیبشناسی موضوع فوق و نیز بهواسطه ارتباطات و پیگیری مناسب، در همین ابتدای کار در سه جبهه استراتژیک استارت کار خود را زده است.
جبهه اول که طبق آمارها ۹۰ درصد تلفات جادهای را به خود اختصاص داده است، محور قزانجی به روانسر به طول ۴۶ کیلومتر است. پروژهای بس عظیم که دو هزار میلیارد تومان به آن اختصاص داده شده است و طی روزهای اخیر با حضور معاون وزیر راه و استاندار کرمانشاه استارت آن زده شد. نقطه عطف ماجرا، استفاده بهینه نماینده اورامانات از ظرفیت مهندس بازوند (استاندار پیشین کرمانشاه و معاون فعلی وزیر راه) بهواسطه شناخت کافی وی از این محورها میتواند باشد.
جبهه دوم؛ پیگیری و رفع مشکلات و موانع سر راه به بهرهبرداری رسیدن تونل سیاطایر بود که با توجه به اینکه این محور بسیار حیاتی است و علاوه بر اینکه محل عبور و مرور مردم شهرستان ثلاث باباجانی است، محل تردد فراوان کالاهای ترانزیتی به مرز شیخصله و بالعکس نیز هست و در امر روانسازی ترافیک و کم کردن سوانح رانندگی میتواند بسیار مثمرثمر واقع شود.
جبهه سوم که عملاً یک پروژه رهاشده بود، پروژه مهم و حیاتی کنارگذر پاوه بود که با توجه به وعده تحویل سهساله، بعد از قریب به دو سال عملاً هیچ پیشرفتی نداشته و موجبات نارضایتی مردم منطقه را فراهم کرده بود. پروژه کنارگذر پاوه نیز علاوه بر دسترسی آسان مردم به ورودی و خروجیهای شهر و تسهیل در رفتوآمد مردم شهرها و روستاهای اطراف، کاهش قابل توجه بار ترافیکی داخل شهر و نیز با توجه به عبور و مرور بیشمار کامیون، تریلی و کالاهای ترانزیتی به مرز شوشمی و همچنین تردد مسافران به کشور عراق، نقش بسزایی در کاهش بار ترافیکی این محور و آرامش مردم خواهد داشت.
حال میتوان امیدوار بود که با توجه به این پیگیریهای مستمر و با به نتیجه رسیدن پروژههای فوقالذکر (و از یاد نبریم دهها پروژه ریز و درشت دیگر در حوزه راههای اورامانات که در این مقوله نمیگنجد)، شاهد شکوفایی و رونق هرچه بیشتر منطقه و کاهش چشمگیر تلفات جادهای باشیم.
امری که خواسته چندینساله مردم منطقه بوده و پیشبینی میشود تا حد معقول و استانداردی این مهم محقق شود.
