پایگاه خبری آوای باینگان– در هفته گذشته مباحثی در خصوص کنار گذر یا جاده کمربندی پاوه طرح شد که برخی دوستان نقد دوستان دیگر را تاب نیاورده و آن را به سایر نقاط تسری دادند و دوستداران محیط زیست را مدعی خواندند.
زندگی انسان بر روی زمین قرار داده شده است و خداوند اجازه عمران و آبادانی به انسان داده است. در کنار آن بارها هم از فساد و تخریبگری در زمین نهی فرموده است.
با استعانت از این اوامر الهی لازمه هر ساخت و ساز و دست کاری در طبیعت و بهره برداری از آن نیازمند تفکر و عاقبت اندیشی است که در روال قانون و مقرارت به آن پیوست محیط زیستی گویند.
البته این قانون تنها ابزاری است برای دلخوشی و تقریبا در کنار کمتر پروژه‌ای واقعا لحاظ می شود.
بعنوان مثال اگر در احداث سد داریان به این پیوست دقت می شد میلیونها لیتر آب پاک و زلال را خفه نمی کردند تا مجبور شوند این مخزن عظیم بی منت را انتوبه کنند.
حجم عظیمی از آب با خصوصیات فوق استاندارد های بین المللی را فدای سدی که با کمی جابجایی می شد اثراتش را کاهش داد نمی گشت و علاوه بر آن اکوسیستم دو طرف سد از هم نمی گسست.
ضمن آنکه حوزه اطراف شمشیر رود بعلت اعتدال مطلوب آب و هوایی بهترین مکان برای گسترش منظر زیبایی بود که با استناد بر آن فراخوان عمومی برای گردشگری دادیم و می رود به سکونتگاه انسان تبدیل گردد و مانند برف در برابر آفتاب حرص و بعضا نیاز تامین نشده، آب می شود و محو می گردد.
جاده‌هایی که بنام دامداری و عشایری احداث شدند بلای جان مرتع و چشمه و رود و زمین های مشاع شدند و تانکر آب و پمپ حرص از جاری شدن آب به سمت ذینفعان واقعی ممانعت بعمل آورند.
بالطبع طلب بازگشایی هر مرزی با توجه به تعریفی که از آن خواهد شد، نیازمند راه مناسب و متناسب است. راهسازی علاوه بر آن که خود مساحت زیادی را می طلبد، دارای اثرات شدیدی بر اطراف خواهد بود.
فرقی نمی کند این مرز در کجا واقع شده باشد، هرچه منطقه بکرتر و دارای تنوع زیستی بیشتر قطعا این اثرات مخربتر و ویرانگر تر خواهند بود.
بنابراین لازمه هرگونه طرح و پروژه ای دقت در پیامدهای محیط زیستی و مطالعه آن بوسیله کسانی است که خود هیچ نفعی در نتیجه کار نداشته باشند تا بقول معروف تضاد منافع بوجود نیاید و در آن صورت نتیجه باید برای همگان قابل قبول باشد.
حفظ یکپارچگی اکوسیستم منطقه و تنوع زیستی و احترام به قوانین توزیع آب در طبیعت و عدم تصرف آنها توسط اشخاص لازمه تدوام حیات در منطقه ای است که بهشت گونه اش خوانیم.
بنظر می رسد توزیع عادلانه ثروت و بودجه و نگاه یکسان به همه مناطق لازمه حکمرانی عادلانه است و علاوه بر آن توجه به ایده های جدید و جالب و نو ولو مافوق درک و تصور ما راهگشای عمران و آبادانی بدون ایجاد فساد خواهد بود.
محمود رستمی تبار
دیدگاهتان را بنویسید